Magiczne anteny dwuelementowe do HF – 6, Podwójna belka Delta G3LDO

Honza Bocek OK2BNG udzielił nam niesamowitej pomocy – dostarczył nam swoje artykuły i poradził sobie z nową sekcją dotyczącą anten dwuelementowych. Zasugerował skontaktowanie się z Peterem Doddem G3LDO i Less Moxon G6XN, kto mógłby odpowiedzieć na twoje pytania za pośrednictwem forum?. Dziękujemy! Skontaktuj się z autorami artykułu: Jan Bocek OK2BNG, janbocek@mail.tele2.cz, Jiří Škácha OK1DMU, skachaj@volny.cz

Dwuelementowe anteny kierunkowe HF wzbudzały zainteresowanie amatorów w ciągu ostatniego stulecia i to zainteresowanie prawdopodobnie nie zniknie w przyszłości.. Świadczy o tym wiele wykładów, odbywające się co roku na Sympozjum Dayton [47]. Dla przypomnienia na RYS. 1 kształty i wymiary ramek najczęściej stosowanych dwuelementowych anten HF, które zostały już opisane w tej serii [48-49].

Podstawienia symboli użyte w tekście: mała lambda – LMBD, wielka omega – OOHH.

HB9CV, Rudolf Baumgartner zaprojektował system fazowy superprofit z rozstawem elementów 0,125 LMBD. Oba elementy są pełnowymiarowe i mają zbliżoną długość 0,5 LMBD. Zaletą jest całkowicie metalowa konstrukcja i możliwość podłączenia dowolnego zasilacza [48].

VK2ABQ, Fred Caton starał się zminimalizować wymiary przy zachowaniu właściwości elektrycznych; w końcu wymyślił kwadratowy widok anteny 0,25 x 0,25 LMBD. Grzejniki druciane zawieszono na bambusowych wspornikach, ważne jest tutaj rozwiązanie zginania końców elementów. Z mechanicznego punktu widzenia system był trudny do zbudowania, bo z mniejszą sztywnością to zamanifestowało “gumowatość” systemy. Impedancja wejściowa była wysoka [38].

G6XN, Less Moxon współpracował z Fredem VK2ABQ przez kilka lat, czego efektem była antena z impedancją wejściową 50 OOHH prostokątny kształt. Jest bardzo popularny na świecie pod nazwą Rectangle beam lub Moxon's beam. Konstrukcja rurowa została opisana w 3. część tej serii [48].

W4RNL, L. b. Cebik to jeden z największych publicystów w dziedzinie anten. Dla eksperymentatorów z antenami jego strona jest już nieodłącznym faworytem. Zoptymalizował anteny Moxona za pomocą różnych programów antenowych, zmniejszono odległość między elementami do 0,14 lambda i zoptymalizowano krytyczne sprzężenie między końcami elementów [39].

G3LDO, Peter Dodd to kolejny znany publicysta w dziedzinie anten [51-54]. Dużą część swojej pracy poświęca zagadnieniu małych obrotowych anten kierunkowych dla HF. W celu zachowania pełnej długości elementów użył geometrycznego kształtu podobnego do trójkąta, antena została więc nazwana Double Delta – skrócona antena DD. Zmniejszenie ogólnych wymiarów rzutu kondygnacji osiągnięto poprzez wygięcie końców drutów elementów w kierunku masztu. Antena jest pokazana na RYS. 1. Jego starsza wersja drutowa miała rozstaw elementów 0,3 LMBD, wersja stworzona przez dalszy rozwój konstrukcji rurowej z rozszerzeniem elementów o przewody drutowe ma już znacznie zmniejszone wymiary – wzajemna odległość elementów zmniejszyła się do 0,16 LMBD. Ze względu na wygięcie końców elementów całkowita długość elementu jest nieco większa, niż z klasycznym dipolem. Peter porzucił wcześniejszą próbę utrzymania impedancji wejściowej 50 OOHH; we wzajemnej odległości elementów 0,16 LMBD osiągnął klasyczną średnią impedancję wejściową 28 OOHH, podobny do większości anten Yagi.

Opis anteny podwójnej Delta – Wiązka DD

Antena ewoluowała przez ostatnie dwadzieścia lat; W dalszej części skupimy się tylko na konstrukcji podstawowej części anteny wykonanej z metalowych rurek zgodnie z RYS.. 1b, zobacz także fig. 3. Wysięgnik i oba elementy tworzą “hak”, podobne do konstrukcji innych anten kierunkowych. Jeden element – chłodnica samochodowa – wykonujemy podzielone jako dipol. Piotr, G3LDO, wykorzystuje zarówno niepodzielne elementy, jak i zasila grzejnik z bocznikiem, ale nie polecamy tego rozwiązania, ponieważ pomiar i dostrojenie elementu do rezonansu może być wtedy bardziej skomplikowane. Przewody izolowane miedzią są podłączone do końców elementów rurowych, które są napięte nieprzewodzącym sznurem w kierunku masztu, z grubsza podążają wzdłuż krawędzi piramidy (patrz fig. 1za 1b).

Z elektrycznego punktu widzenia promiennik anteny jest dostrojony do rezonansu w środku pasma, a następnie antena jest dostrojona do maksymalnego stosunku promieniowania F/B przód-tył poprzez ustawienie długości reflektora. Wzmocnienie w kierunku do przodu jest względnie stałe, maleje nieco wraz ze wzrostem częstotliwości. Stosunek przednio-tylny F / B jest dość zależny od częstotliwości, w praktyce jednak nie jest to konieczne. Sytuacja jest pokazana na RYS. 2, gdzie wykreśla się poziomą charakterystykę promieniowania uzyskaną przez modelowanie [53]., zobacz wynik dla podobnych wyników [53]. Wartość wzmocnienia do przodu jest mniej zależna od częstotliwości, niż wartość wzmocnienia zwrotnego. Końce elementów są blisko siebie, podobny do wiązki Moxona. Więź jest luźniejsza, ale nadal wpływa na częstotliwość rezonansową anteny.

Produkcja anten

Patka. 2. Przybliżone eksperymentalnie zweryfikowane wymiary anteny DD-beam, oznaczenie odpowiada FIG. 3. Całkowita długość grzejnika LZ = 0,576 LMBD = 173/f, całkowita długość odbłyśnika LR = 0,5875 LPM = 176,25/k. Wymiary elementów regulacji gamma podano dla R 28 OOHH. Próbka Rozmiar [m] 21 MHz 7 MHz A 71,2/F 0,23 LMBD 3,36 10,10 b 71,2/F 0,23 LMBD 3,36 10,10 C 51,4/F 0,17 LMBD 2,42 7,29 D 50,9/F 0,17 LMBD 2,40 7,20 mi 52,17/F 0,173 LMBD 2,46 7,40 F 29,9/F 0,10 LMBD 1,41 4,24 g 56/F 0,186 LMBD 2,64 7,94 zakres 15,65/F 0,052 LMBD 0,74 2,22

Projekt i budowa anteny zawiera szereg elementów, pomysły i możliwości, szczegółowo opisane w poprzednich odcinkach serialu. Dlatego nie będziemy ich powtarzać w poniższym tekście, a jedynie wskażemy na kilka konkretnych momentów.

Patka. 3. Zmierzone wartości impedancji realizowanej anteny dla pasma 7 MHz. Częstotliwość podana w kHz, wartości R, X i Z są podane w omach. Częstotliwość r x Z 6800 76 73 106 6850 64 67 93 6900 45 55 72 6950 33 41 53 7010 23 22 32 7050 21 7 23 7100 23 16 28 7150 28 68 40 7200 38 46 60 7250 54 62 80 7300 82 82 115

Najpierw montujemy podstawową ramę anteny w kształcie litery H – patrz fig. 3. Elementy wykonane są z rurek AlMg o stopniowo zmniejszającej się średnicy i są wsuwane w siebie (zobacz poprzednie odcinki serialu). Przewody są elektrycznie i mechanicznie niezawodnie połączone z końcami rur, najlepiej poprzez przymocowanie oczka lutowniczego pod śrubą, zwykle M6, cofnięty, pokroić w metalowy korek, przymocowany do końca rury. Jeśli chodzi o naprężenie drutu, jest to konieczne, aby napięcie w przewodzie było przenoszone na przewód miedziany i izolację. Zmarnowane oczy będą dobrze służyć, które chwytają drut miedziany i izolację. W przeciwnym razie musimy rozjaśnić miejsca łączenia przewodów z rurą kablem izolacyjnym. Górna część masztu powyżej płaszczyzny rurowych części elementów wykonana jest z rury stalowej o takich wymiarach, dzięki czemu można go swobodnie włożyć do głównej rury masztu. Można użyć innych materiałów, na przykład AlMg lub laminowany bambus. Rozciągamy przedłużacz na tej rurze (D za F). W pozycji F sprawdziły się gumowe wsporniki zaciskowe, służy do mocowania do autotransporterów. Właściwe elementy rurowe anteny są wyginane poprzez ciągnięcie przedłużaczy rozciągniętych w kierunku masztu, dlatego ze względu na wytrzymałość mechaniczną i stabilność należy stosować rury o większych średnicach. – zalecamy przynajmniej 20 mm. Rury grubościenne są w sprzedaży 2 mm. Mają dobre doświadczenia ze średnimi 20/25/30/35 mm, który można dobrze włożyć i mechanicznie połączyć w jedną całość.

 

Patka. 4. Długość kabla transformacyjnego 1/4 linii 50/28 om (v m). kabel 75 om, k = 0,66. Strefa Długość l [m] 7 MHz 7,05 14 MHz 3,84 21 MHz 2,35 28 MHz 1,68

Antena może być zwykle zasilana na dwa sposoby: Antena z podziałem mocy z FIG. 3 ma impedancję na krawędziach pasma wokół 28 ohm – zmierzona krzywa impedancji częstotliwościowej anteny dla pasma 40 m podano w tab. 3. Do zasilania użyjemy transformatora impedancji – Linia RF o długości elektrycznej 1/4 LMBD – patrz fig. 4. Długości odcinków transformacji dla kabli o stałym dielektryku ze współczynnikiem skracania 0,66 są wymienione w zakładce. 4. Linię transformacyjną tworzymy łącząc równolegle dwa odcinki kabla 75 OOHH, więc jego wynikowa impedancja będzie 37,5 OOHH. Linia zostanie podłączona na jednym końcu do zacisków dzielonego grzejnika, standardowy kabel koncentryczny można podłączyć bezpośrednio do drugiego końca tej linii 50 OOHH.

Patka. 5. Wymiary sekcji regulacji gamma zgodnie z RYS. 5 Strefa A [mm] b [mm] C [pF] D [mm] L(C) 14 MHz 1110 1310 150 85 640 21 MHz 740 940 100 100 510 28 MHz 550 600 75 100 220

Inną możliwością, według pierwotnego źródła, jest zasilanie promiennika za pomocą sekcji gamma – patrz fig. 5. Wymiary dla tego układu podano w tab.. 5 są naliczane za przelew 28/50 OOHH. Na uwagę zasługuje rozwiązanie kondensatora strojenia, którą tworzy żyła wewnętrzna z zachowaną izolacją PE kabla RG-213. Ten drut jest wkładany do rurki o średnicy wewnętrznej 8 mm. Zmierz pojemność między przewodem a rurką przez około 200 pF/m. Przesuwając drut w tubie zmieniamy pojemność tego kondensatora i dzięki temu możemy skompensować składową bierną impedancji do wartości minimalnej. Ustalając wymiary A i L szukamy optymalnego SWR. Musimy uszczelnić rurę przed wilgocią.

Ustawienia anteny

Najpierw dostrajamy grzejnik – element dzielony z rurek z połączonymi przewodami. W przeciwieństwie do wymiarów z tabeli, najpierw wybieramy rzeczywistą długość całkowitą około 10 % większy, żebyśmy mieli od czego skrócić. Przymocuj element do wysięgnika i podnieś go, aby przewody zwisały swobodnie pionowo w dół, a ich końce były co najmniej 3 m nad ziemią. Na przykład na sterownikach. zaznaczamy oznaczenia długości taśmą izolacyjną, aby nie przesadzać ze skracaniem przewodów w ogniu regulacji. W ten sposób będziemy szukać rezonansu, aby długość całego elementu była zbliżona do wartości 0,576 LMBD (LMBD odpowiada centrum pasma); rezonans zwykle znajduje się na górze pasma lub nieco powyżej pasma. Do tego pomiaru wystarczy miernik SWR. Póki co może nas nie interesować bezwzględna wartość SWR, co może być (w stosunku do wartości znormalizowanej 50 OOHH) i na około 1,2, ale jego minimalna pozycja i pasmo przenoszenia.

Po dostrojeniu grzejnika poprzez zmianę jego długości sprawdzamy obliczenia, całkowita długość wydaje się pasować do relacji 0,576 LMBD. Jeśli nie (może to być spowodowane różnymi średnicami rur i innym przedłużaczem), musimy również dostosować wzór do obliczania odbłyśnika tak, aby długość odbłyśnika była proporcjonalna do długości promiennika 0,5875/0,576, tak, że odbłyśnik ma około 2 % dłużej. W praktyce oznaczenia długości na końcach przewodów będą nam dobrze służyć – na ostatnim metrze zaznaczamy całe metry i dziesiątki centymetrów.

Drugi element, niepodzielny reflektor, będzie zatem łącznie około 2 % dłużej niż grzejnik. Zamontuj odbłyśnik we właściwej pozycji na wysięgniku, na razie niech przedłużacze zwisają luźno w dół, ponownie podnosimy antenę i ponownie mierzymy SWR. Częstotliwość minimalna będzie nieco niższa, niż w przypadku samego grzejnika, własna wartość SWR (przeciwko standaryzowanym 50 OOHH) pogorszy się do około 2,3 do 2,5; ale to dobrze, ponieważ połączenie między elementami belki jest już widoczne, powodując spadek impedancji. Jeśli z drugiej strony SWR były nadal stosunkowo dobre, o to chodzi 1,2, to by oznaczało, czy odbłyśnik jest długi lub że odległość między elementami nie jest 0,17 LMBD. Kto ma przyrządy pomiarowe RF1?, VA1 lub MJF-259B, może mierzyć Z i X – przykład pomiaru wiązki DD dla 40 m ja v tab. 2. Zwróćmy uwagę, że w rezonansie anteny wartość Ra jest mała, a wartość Xa bardzo mała. Dostosowując wymiary anteny, można osiągnąć zerową reaktancję składową, ale jest to pracochłonne i możemy osiągnąć reset Xa tylko na jednej częstotliwości. W tej fazie, kiedy nie mamy jeszcze definitywnie podłączonych przedłużaczy, będziemy więc zadowoleni z wartości Xa nieprzekraczających 20 OOHH na obrzeżach strefy. Dane są jedynie orientacyjne, ale ze względów praktycznych takie podejście jest w zupełności wystarczające.

Tak więc antena z przewodami zwisającymi swobodnie w dół jest z grubsza dostrojona, chętni mogą też zrobić pierwsze QSO. Następnym krokiem jest dostosowanie anteny do stanu końcowego, zatem z przewodami mocno przymocowanymi do masztu zgodnie z RYS.. 3. Kształt anteny pozwala na podwójne ułożenie: Do wysuniętej części masztu możemy przymocować przedłużkę do góry nad wysięgnikiem, lub w dół do masztu. Pierwszy wariant upraszcza kwestię obrotu anteny, bo nad płaszczyzną bomu możemy już zastosować słabszą tubę; w tym drugim przypadku rura musi być mocniejsza.

Najpierw napinamy przedłużacze chłodnicy linkami i na razie skręcamy końce przewodów odbłyśnika w kulkę., aby odbłyśnik nie wpływał na pomiar. Ponownie mierzymy rezonans promiennika i dostosowujemy długość jego przewodników, że częstotliwość rezonansowa jest nieco powyżej pasma. Następnie naciągamy przewody odbłyśnika do masztu i sprawdzamy częstotliwość rezonansową całego układu, który powinien już znajdować się w wymaganym zakresie. Przy antenie przez 40 m wyszedł m.in.. długość grzejnika 24,5 m, a częstotliwość rezonansowa wynosiła 7150 kHz. Długość reflektora była wtedy 1,02 razy większa, więc 24,5×1,02 =25,0 m.

Przykładowy eksperyment dla 40 m pasmo

Ze zdemontowanej pętli Delta dla 15 m pozostał 4 kawałki elementów perforowanych o średnicy malejącej od 35 na 16 mm, każdy z długością 5,1 m. Końce rurek o mniejszej średnicy miały gwintowany otwór M6 do połączenia sznurka drutu oryginalnego Delta Loop.. Dla nowej belki DD w 40 m te rury były używane bez modyfikacji (później okazało się podczas burzy, że w tych wymiarach są rury 16 mm na granicy użytkowalności, końce elementów lekko wygięte w miejscu osłabienia). Dwie z tych rur zostały zaizolowane płytą z materiału izolacyjnego (dzielony grzejnik), pozostałe dwa na aluminiowej płycie (niepodzielny reflektor). W przypadku czterech innych wsporników dwa tak utworzone elementy zostały przymocowane pośrodku do wysięgnika anteny OWA dla pasma 15 m. Do pierwszych eksperymentów dobrano długość przedłużaczy 6,4 m. Antena została podniesiona 3 m nad zem; rezonował nieco poniżej pasma i miał impedancję 24 OOHH. W przypadku oryginalnej anteny OWA maszt nad rotatorem został przedłużony o 8 metrów do zakotwiczenia długiego wysięgnika 15 m anteny. Dlatego wybrano mocowanie końców przedłużaczy wiązki DD do góry. Po zamocowaniu drutów na górze do masztu rezonans w porównaniu do drutów zwisających luźno na dole zmienił się o około 300 kHz w kierunku wyższych częstotliwości, na 7,35 MHz. Dlatego konieczne było wydłużenie każdego przewodu promiennika do 7,17 m i długość każdego przewodu odbłyśnika w 7,4 metr. Całkowita długość grzejnika wynosiła wtedy 24,54 m i długość odbłyśnika 25,0 m. Linia transformacji LMBD/4 została podłączona do grzejnika (długość 7 m), wykonany z dwóch równoległych kabli 75 OOHH ze stałym dielektrykiem i współczynnikiem skracania 0,66, jak wskazano na RYS. 5. Kabel został skręcony w kształt cewki, tworząc w ten sposób dławik RF. Połączenia kablowe muszą być wykonane ostrożnie i zabezpieczone przed wilgocią taśmą wulkanizacyjną. Ostateczna wysokość anteny to 20 m nad ziemią, szczyty przedłużaczy znajdują się na wysokości ok. 28 m, a średnia wysokość anteny to LMBD/2.

Doświadczenie operacyjne

Do porównania użyto dipola 10 m nad ziemią, ukośny dipol z 18 m zorientowany na zachód, Wiązka Moxona zamocowana w kierunku V-Z 10 m nad ziemią i pionową wysokość 30 m. Opinie o sytuacji w zespole 40 m i doświadczenie są podsumowane w części serii dotyczącej Prostokątnej belki pro 40 m [48]. To naprawdę magiczny zespół. Z DD-beam doświadczysz tutaj zupełnie innych wrażeń, niż jesteś przyzwyczajony. Obrotowy kierunkowskaz dla 40 m nie jest takie oczywiste, Jak na przykład. dla zespołu 21 MHz. Na pewno wkrótce doświadczysz pile-upów, nie tylko z peryferii UE, co jest dość powszechne, ale nawet takie godzinne spiętrzenie od JA i to super przeżycie. Pomyślisz, że jesteś w zespole 15 m.

Np. z bardzo długim QSO w paśmie 7 MHz OK2BNG z JA2DPC, Setsuko zapytał bardzo szczegółowo o wymiary anteny, ponieważ pod marką N8YL i A35PC używane na 40 m Moxon (w wiązce). Znała tylko starszego, przewodowa wersja wiązki DD. Wysłała długi list, w którym poprosiła o zdjęcie. Obecnie używa obracającego się dipola na 40 m.

Ale też trzeba to przyznać, że dodatkowe dB często nie były słyszalne podczas porównania, a różnice między antenami często można uznać za subiektywne. Wyniki porównania zależą od kilku czynników, np. w warunkach propagacji wytwarzających sygnał pod różnymi kątami padania, anteny stacji i ich IQ. Jednak we wszystkich przypadkach belka DD jest sterem, pokazując wyraźne promieniowanie kierunkowe. Jeśli czytamy m.in.. stacja na dipolu skośnym z siłą S5, czyli na poziomie hałasu 40 m zespół, następnie po skierowaniu wiązki DD sygnał jest około wyłączony 1 Dzięki lepszej, a przez to bardziej czytelnej i możliwej komunikacji. Chociaż zysk tej anteny w porównaniu z dipolem jest tylko 3-4 dBd, nie wypada go lekceważyć. Główną zaletą jest obecność dolnego płata promieniującego, co po prostu nie ma miejsca w przypadku innej walcówki. Różnica w sygnałach może wtedy wynosić około 20 dB i to już oznacza, że słyszymy lub wywołujemy stacje, o których po prostu nie wiemy, gdy używamy drutu. I to jest przewaga nieoptymalnie zaprojektowanych sterów dwuelementowych nad prostym drutem, który po prostu nie wykazuje znaczącego promieniowania kierunkowego.

Opisana antena jest konstrukcyjnie prostsza niż HexBeam, opisane w ostatniej części serii (jednak jego zaletami są ponownie atrakcyjna wartość impedancji wejściowej 50 OOHH i trochę lepszy zysk). Belkę DD można wykonać tylko w jeden do dwóch weekendów z podstawowym wyposażeniem warsztatu bez dalszej pomocy i przy odrobinie szczęścia.

Więc jaka jest moc tej anteny?? Spójrzmy ponownie na FIG. 1 i zobaczymy, to w wymiarach, a następnie w odporności na promieniowanie. Wiązka DD o wymiarach odpowiadających klasycznej antenie włączonej 15 m działa w zespole 40 m. To jest niewiarygodne, ale kiedy antena OWA pro była gotowa i działała dobrze 21 MHz używany jako podstawa projektowa dla wiązki DD dla pasma 7 MHz, to było czarno na białym. Gotowa antena DD dla 15 m ma wymiary odpowiadające klasycznej antenie na pasmo 6 m.

Inne typy anten dwuelementowych mają w przybliżeniu podobne parametry elektryczne i radiacyjne. Z teoretycznego punktu widzenia jest oczywiście dużo miejsca na różne dyskusje, ale praktyka bywa bardziej miłosierna. Dwuelementowy pozostanie dwuelementowy, chociaż systemy etapowe (HB9CV) lub “wiążący” systemy (G6XN) mają swoje plusy. W końcu wspólne wymagania to przede wszystkim solidna konstrukcja mechaniczna i możliwość przeniesienia anteny w kosmos.

Antena DD jest uczona wszystkim eksperymentatorom, którzy z różnych powodów nie kupują komercyjnych anten, ale pozwala również na budowę, dla których z różnych powodów “normalna” wymiary po prostu nie mijają. Na przykład drogowskaz dla zespołu 20 m jest tak duży jak dom; Antena DD jest czterokrotnie mniejsza. I warto eksperymentować.

Co powiedzieć na koniec serii?

Łącznie sześć artykułów zostało poświęconych prostym antenom kierunkowym na pasma HF z naszej serii. Główne powody i nasze wewnętrzne argumenty przemawiające za tym, że poświęciliśmy czas, energia i praca, związane z koncentracją, Badając istotne informacje i wreszcie pisząc dla zainteresowanych i czytelników, opierają się na dwóch podstawowych stwierdzeniach:

1. Nawet najprostsza antena kierunkowa, zwłaszcza jeśli jest obrotowa i umieszczona na odpowiedniej wysokości, otwiera nowe horyzonty dla pracy amatorskiej i przenosi stację w zupełnie inną kategorię techniczno-operacyjną. Udostępnia obszar świata komunikacji, często niedostępne przy użyciu improwizowanych lub w inny sposób zgranych anten, zwłaszcza “jakoś przeciąć długie przewody”, przynosi nieznane wcześniej doświadczenia i połączenia ze stacjami, które inaczej by nie miały miejsca.

2. Skomplikowane, trudny, spory, zoptymalizowane i profesjonalnie wykonane systemy anten kierunkowych wymagające masywnych masztów, potężne rotatory, duża działka, intensywna inspekcja i konserwacja, ubezpieczenie (pamiętajcie tegoroczne burze) apod. w razie potrzeby mogą mieć również bardzo dobre parametry elektryczne i komunikacyjne; ale zazwyczaj mają też odpowiednią cenę. Ale mają też warunki wstępne, aby przesuwać się w górę listy stacji, którzy nie mają powyższych możliwości lub czerpią z tego satysfakcję, wyposażony w ręcznie wykonaną antenę kierunkową. Nowoczesne dwuelementowe systemy kierunkowe, zwłaszcza w konstrukcji o odpowiednio zmniejszonych wymiarach, dają bogate i ciekawe możliwości, szczególnie dzisiaj, kiedy nie jest już dużym problemem bawić się modelami komputerowymi lub mierzyć nawet stosunkowo czułe parametry elektryczne za pomocą dość dostępnych analizatorów antenowych. Nie było celem odrzucanie anten przewodowych. W przypadku LBDXing są one trudne do pokonania, gdy są umieszczone na wystarczającej wysokości. Pokazują promieniujące płaty, który może lepiej oświetlić Ziemię od BY do KW6, niż wiązka DD. Ale to by było o czymś zupełnie innym.

W końcu może tylko skromne życzenie: To zrozumiałe, że są operatorzy wyposażeni w bogatą wiedzę, bogate doświadczenie i bogate możliwości realizacji lub zastosowania wysokowydajnych systemów antenowych. Być może informacje z serialu nie były dla nich zbyt interesujące. Ale jest wiele innych, którego poszczególne części mogłyby być źródłem inspiracji, dostarczać pomysłów na znalezienie potrzebnych informacji i zachęcać do determinacji, aby zrobić coś, aby ulepszyć swój sprzęt, tak, lepiej wykorzystać w zespołach amatorskich. Uwierz mi, że satysfakcja z pokonanych problemów jest naprawdę warta całego wysiłku. Życzymy powodzenia, sukces i satysfakcja dla wszystkich.

Literatura
[47] www.cebik.com/FDIM, Dayton 2002
]48] Jan Bocek, Jiří Škácha, Magiczne dwuelementowe anteny kierunkowe dla HF – 3, NA ZEWNĄTRZ 3/2002
[49] Jan Bocek, Jiří Škácha, Magiczne dwuelementowe anteny kierunkowe dla HF – 4, NA ZEWNĄTRZ 3/2002
[50] http://www.cebik.pl
[51] Piotr Dodd,G3LDO, Anteny Wire Beam i ewolucja G3LDO Double-D, RadCom, 6/7 – 1980
[52] Piotr Dodd,G3LDO, Dalsza ewolucja anteny G3LDO Double-D, RadCom, 4/1990
[53] Piotr Dodd, G3LDO, Przewodnik dla eksperymentatorów z antenami, RSGB 1991,1996
[54] Piotr Dodd, G3LDO, Anteny podwórkowe, RSGB 2000, 2002
[55] Piotr Dodd, G3LDO, Recenzja anteny mini-beam MQ2, Praktyczny bezprzewodowy, 8/1999